Τσιφτετέλι αυτόνομον

Τα λόγια σου πεντόβολα στ' αφτιά μου,
οι γκάφες δε μου βάλανε μυαλό,
το στήθος σου φωτιά στην αγκαλιά μου
και φεύγω δίχως πρόδειλο σκοπό.

Οι φίλοι θα ρωτάνε που γυρνάω,
οι σύντροφοι κι αυτοί θ' ανησυχούν
κι εσύ θ' αναρωτιέσαι αν σ' αγαπάω
κι εγώ λιοντάρια κι ονούς θα κυνηγάω
και παπαγάλους θα τρυγώ στο Καμερούν.

Μπορεί να στείλω γράμμα απ' τη Μπραζίλια,
ξυλόγλυπτα φιλιά απ' το Περού,
καινούριες σκέψεις θα μου μπαίνουνε φιτίλια,
ξανά για να μου κάψουνε το νου.

Για πάντα θα ξεχάσω την Αθήνα
και δε θα σκέφτομαι για γυρισμό,
ούτε τα παιδιά στη Σαλονίκη,
καιρός να πάψω πια, να σέρνω δεκανίκι,
καιρός να πάψω πια, να τρέχω για γιατρό.

Οι φίλοι θα ρωτάνε που γυρνάω,
οι σύντροφοι κι αυτοί θ' ανησυχούν
κι εσύ θ' αναρωτιέσαι αν σ' αγαπάω
κι εγώ λιοντάρια κι ονούς θα κυνηγάω
και παπαγάλους θα τρυγώ στο Καμερούν.