Φοβάμαι

Μπροστά σου τα φώτα μια πολιτείας, που περιμένει τις ανασκαφές
και τα κλουβιά με τα καναρίνια, που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά
κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα, ποιος είμαι, ένας κουρασμένος σκοπός χωρίς προοπτική
κι εσύ που σε λίγο θα σβήσεις ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει,
έτσι που τα σίδερα του κλουβιού να χαθούν για μια στιγμή μέσα στο σκοτάδι.

Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν, τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις,
τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα, χαλασμένα φερμουάρ χάσκουν χρεοκοπία.
Το κορμί μου μελανιασμένο μες στο κρύο, σα λάθος που δεν το παραδέχεται κανένας,
γερνάει και ζητάει τη ζεστασιά σου.

Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.

Τα τσιμέντα σου καινούρια με έπιπλα λοστραρισμένα
και μάρμαρα λευκά, μια γυαλλάδα που στραβώνει και δε σου αφήνει χώρο να σταθείς.
Και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα, σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο,
σκεύη, παραστάσεις βρέθηκαν εκεί εκτός από εμένα,
που σε κρύπτη μυστική, ψάχνω ακόμη να σε βρω, να μ' αναστήσεις.

Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις,
γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη,
σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω, το κορμί μου δρόμος που εκτελούνται δημόσια έργα,
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν.

Τράβα λίγο την κουρτίνα να με δεις, έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
και το μυαλό μου αποθήκη για ραδιενεργά ακατάλυπα,
μέτρα ασφαλείας πήρανε για την αναπνοή μου και σε πολυεθνικό μονόδρομο
το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή.

Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.

Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου βολτ
για στερνή φορά. Φοβάμαι.