Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
κι έλεγα θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιο φεγγάρι.

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
και να μαζί μου κι όλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα.

Πως να, θα μείνει ο κόσμος με το μπα,
που μ' έλεγε τρελλόν, πως είχες γίνει
καπνός και τάχα σύγνεφα θαμπά
προς τη σελήνη.

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ,
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωιμένα,
μα εσκούνταφτες, όπου εσκούνταφτα χρυσή
κι εσύ μ' εμένα.

Τόσο πολύ μ' αγάπησες κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματά μου,
πάταγα εγώ στραβός μες στα νερά
κι εσύ κοντά μου.